Podróż uśmiechu :)

Nie zdążyłam skończyć go czytać, gdy już w głowie naprędce powstawał plan podróży:

• lot na London Gatwick (choćby z Gdańska!)
• autostop do Portsmouth (kilkadziesiąt kilometrów, pójdzie raz dwa!)
• lot poduszkowcem na Isle of Wight 💗
• powrót do Polski na drugi dzień w ten sam sposób.

Pomysł został dość szybko pogrzebany przez mojego ówczesnego towarzysza jako "bezsensowna latanina" i "poziom atrakcyjności równy zero".
Na szczęście po pewnych potrzebnych zmianach 😉 mogłam go spokojnie reaktywować (mam tu na myśli oczywiście pomysł).

Co najlepsze, kombinowanie z dolotem nie było już potrzebne - końcem roku zupełnie niespodziewanie wylądowałam na saksach w Bognor Regis, skąd miałam dosłownie rzut kamieniem do Portsmouth.
Grzechem byłoby nie skorzystać z takiej okazji!


Pewnej wolnej niedzieli, razem z Marcią, moją towarzyszką z packhouse, wybrałyśmy się na krótką wycieczkę za miasto.
PS Mówienie o Bognor "miasto" jest małym nadużyciem, ale ładnie brzmi 🙂

Trasę do portu w Portsmouth pokonałyśmy jak zwykle autostopem, tym razem w wersji eksluzywnej - udało nam się złapać kampera!!! Mój pierwszy prawdziwy kamper na stopa! 😍
Żałuję, że nie zrobiłam żadnego zdjęcia z tego wielkiego wydarzenia, ale podczas jazdy trzęsło na tyle mocno, że mój Xiaomi był kompletnie bezużyteczny, a wyjeżdżając do Anglii nie brałam aparatu (czego teraz żałuję).

Podział ról - jedna łapie stopa, druga cyka fotki.

Podekscytowane jazdą kamperem, zaliczyłyśmy też małą wtopę: dałyśmy się wysadzić zaraz na przedmieściach Portsmouth. Zbyt blisko, aby łapać stopa do celu (portu po drugiej stronie miasta), a jednocześnie zbyt daleko, żeby zdążyć na odjazd (odlot?) hoovera (czyli poduszkowca).

PROTIP:

Zwykle bilety na hoovera kosztują 24/32£. Nie jest tanio, nawet dla zarabiających w walucie.
Koniec stycznia jest oczywiście okresem wybitnie pozasezonowym, dzięki czemu załapałyśmy się na rewelacyjną promocję - za bilet w dwie strony (do wykorzystania tego samego dnia) zapłaciłyśmy zaledwie 7£. 😊
Promocja obowiązywała w styczniu i lutym 2018 tylko w wybrane dni - głównie czwartki i niedziele.

Bilety kupuje się przez stronę internetową, wybierając od razu godzinę odjazdu.

Sprawdziłyśmy na własnej skórze, że można się spóźnić, nawet znacznie - bilety są ważne przez cały dzień, uff, uratowało to naszą wycieczkę 🙂 chociaż również okroiło dostępny czas na miejscu.

W środku poduszkowca, czekamy na start.

Kilka słów o poduszkowcach, bo pewnie mało komu chciało się zapoznać z oryginalnym artykułem z początku wpisu:

• maksymalnie upraszczając, poduszkowiec porusza się dzięki silnemu strumieniowi powietrza skierowanemu w dół, dzięki czemu eliminuje się straty energii przy tarciu o cząsteczki wody;
• pierwsza regularna trasa pasażerska wystartowała w lipcu 1962 roku w północnej Walii;
• w 1966 rozpoczęto regularne kursy poduszkowcami między Anglią a Francją. Była to najpopularniejsza trasa, na której kiedykolwiek wykorzystywano hoovery.
  Trasę zamknięto w październiku 2010 roku;
• poduszkowców używano także w Azji (Japonia, Indie) i Ameryce Północnej (USA);
• ostatnią trasą w Europie, regularnie obsługiwaną przez poduszkowce jest właśnie Portsmouth - Isle of Wight (port w Ryde) - i to nieprzerwanie od 1965 roku!
  Poza Europą poduszkowce nadal wykorzystywane są na trasie New London- Fishers Islands w USA, choć jest ona czynna zaledwie od 2016 roku.

Przestronny środek i telewizorki z reklamami.

Poduszkowiec jest w stanie przewieźć maksymalnie 95 pasażerów, nie zabiera samochodów.
Rozwija całkiem przyzwoitą prędkość - do 80 km/h, więc przelot nie zajmuje więcej niż 10 minut.
Warunki komfortowe - nie czuć prędkości, poduszkowiec sunie lekko nad wodą (aż półtora metra ponad jej lustrem), nie trzęsie, nie szarpie, hałas w kabinie jest słyszalny, ale mało uciążliwy.
Przyznam, że spodziewałam się bardziej emocjonującego przelotu 😃

Hoovery, podobnie jak samoloty Ryanaira, są w ciągłym użyciu - od razu po naszym wyjściu załadowano pasażerów w trasę powrotną.

Widok z boku.

Ostatni pasażerowie wchodzą na pokład.

Ciach! Drzwi zamknięte, gotowy do odjazdu.

Nadmuchiwanie - poziom pierwszy.

Nadmuchiwanie - poziom drugi.

Nadmuchiwanie - poziom trzeci i ostatni, można ruszać!

Powiewanie tych farfocli na dole kojarzy mi się ze sposobem, w jaki poruszała się przerażająca Buka z bajki o Muminkach 🙂



I to byłoby na tyle, jeśli chodzi o główną atrakcję tego dnia, czyli przejażdżkę poduszkowcem 🙂

Tylko fale pozostały.

Isle of Wight

Sama wyspa była dla mnie przeciętnie interesującym celem (w styczniu sporo miejsc jest tam nieczynnych, a przyroda nie budzi takiego zachwytu, jak w ciepłym sezonie).
Odpuściłyśmy więc wiele wychwalanych atrakcji, jak:

• pałac i zamki (zamknięte poza sezonem);
• The Needles, skalisty przylądek (brak możliwości dojazdu);
• Opactwo Quarr (krótko czynne i brak dojazdu);
• latarnie morskie (jak zwykle - problem z dojazdem);
• inne atrakcje, jak park z osiołkami, na które nie miałyśmy wystarczająco dużo czasu.

Ta mała czarna kropka pośrodku kadru to traktor.

Zoom na traktor - znajduje się przynajmniej kilkadziesiąt metrów od brzegu.

Appley Tower (oczywiście zamknięta)

Rzeźba sów w lasku.

Konkluzja - faktycznie daleko!

Dalej się nie dało.

Najlepiej widać to na GPS.

W tym miejscu spędziłyśmy dosłownie chwilę - porobiłyśmy fotki i od razu zawróciłyśmy.

Godz. 15:00, spokojnie idziemy suchą stopą (butem w sumie).

Godz. 15:11, ani buty, ani stopy nie były już suche.