Podróż uśmiechu :)

Drugi przejazd okazuje się bardzo przyjemnym doświadczeniem- we dwójkę mamy do dyspozycji cały przedział. Nocna podróż mija spokojnie, sporą część trasy przesypiam wygodnie rozciągnięta na wszystkich 4 siedzeniach po mojej stronie przedziału. Jedynie raz zostaję obudzona podczas kontroli biletów, ale zwinnie wyciągam kwitek i szybko zasypiam ponownie.

O 5:30 dojeżdżamy do stacji Warszawa Centralna.

Mamy zaledwie 2-godzinny przystanek w stolicy. Przed podróżą wahałam się, jak zagospodarować ten czas- zdecydowałyśmy się na szybkie odwiedzenie Łazienek.

Wczesnoporanne godziny mają w sobie coś z magii- na ścieżkach spotykamy tylko jednego Pana wyprowadzającego psa, nikt inny nam nie towarzyszy. Wsłuchujemy się w intensywne ptasie trele, spacerując wśród rześkiego powietrza przesyconego poranną rosą, słońce coraz śmielej ogrzewa nasze twarze. Warto było tutaj przyjść i zobaczyć zieloną stronę Warszawy!

Na tym odcinku funkcjonuje zastępcza komunikacja autobusowa. Na remontowanej części dworca trudno znaleźć właściwe stanowisko, ale w końcu trafiamy do autobusu, który - wbrew początkowym obawom - jest komfortowy i w przeważającej części pusty.
Zajmujemy tylną kanapę i 3-godzinną trasę znów spędzam na drzemaniu :)

Na miejscu od razu kierujemy się w stronę centrum- spacer zajmuje 20-30 minut. Przychodzimy akurat na czas obchodów Święta Flagi:

W tle widoczny Ratusz.

Przechodząc przez Rynek Kościuszki, po jego lewej stronie wznosi się przyciągająca wzrok Bazylika Archikatedralna:

Krzyżowo-gwiaździste sklepienia.

Wysoka na ponad 70 metrów!

Po lewej stronie nieduży biały budynek to stary kościół.

Brama na dziedziniec.

Widok od strony ogrodów.

W czasach zaborów i II wojny światowej cały kompleks zostaje mocno zniszczony. Obecnie miasto sporo inwestuje w prace mające na celu przywrócenie pierwotnego wyglądu z epoki saskiej.

Ktoś tu wlazł w kadr ;)

Jeden z pawilonów.

Południowe słońce tak przyjemnie ogrzewa nasze twarze, że dłuższą chwilę odpoczywamy na brzegu sadzawki, wsuwając jedzenie wyciągnięte z plecaków. Tylko kocyków brak ;)

Z pełnymi żołądkami i zaróżowionymi od słońca policzkami zagłębiamy się w dalsze, rozległe rejony parku.

Ogrody Branickich są świetnie utrzymanym parkiem w samym centrum miasta. Koniecznie zaplanujcie tutaj chwilę na odpoczynek, jeśli będziecie mieć przyjemność odwiedzić Białystok. Nie zawiedziecie się :)

W drodze powrotnej mijamy kilka pomniejszych turystycznych atrakcji, jak Białostocki Teatr Lalek czy Teatr Dramatyczny. W ramach ciekawostki- obok Muzeum Wojska stoi wagon, którym wywożono więźniów na Sybir.

Okrężną drogą wracamy do centrum. Po dłuższej chwili czekania na pozwolenie na wejście, wstępujemy do soboru św. Mikołaja - głównej cerkwi diecezji białostocko-gdańskiej, która już z zewnątrz kusi wyszukaną bryłą budynku i nieskazitelnie białymi ścianami.

Cerkiew jest urządzona z dbałością o każdy detal, zresztą większość prawosławnych świątyń jest pełna przepychu i bogactwa. W środku unosi się ciężki kadzidlany zapach, który dodaje jeszcze więcej powagi temu świętemu miejscu. Niestety fotografowanie wewnątrz jest zabronione.

Prawdę mówiąc, w środku spędzamy ledwie kilka minut- odnoszę wrażenie, że kapłani niechętnie na nas patrzą. Ciężko powiedzieć, czy to ze względu na płeć, wiek, nieznajomość cerkiewnych obyczajów czy turystyczne plecaki? Staram się nie przeszkadzać w przygotowaniu do obrzędów, stawiam kroki tak cicho, jak potrafię, nawet nie sięgam po aparat czy telefon, żeby nie prowokować niepotrzebnych upomnień. Mimo to ciągle czuję się jak nieproszony i namolny gość - pobieżnie oglądam więc ikonostas i szybko wychodzę z cerkwi.

Po obiedzie siadamy na Rynku Kościuszki i regenerujemy siły witalne.
Niestety, błogi spokój przerywa mi delikatne pacnięcie w udo. Patrzę, a tu niestety ptak musiał nie wytrzymać i w czasie lotu załatwił swoje potrzeby fizjologiczne, trafiając prosto na mnie :P

Chwilę później Natka też dostaje własną niespodziankę od innego przedstawiciela latających małych bombowców! Nie tracimy humorów i skrupulatnie czyścimy ubrania, zanosząc się śmiechem.

Pan siedzący plecami do nas rozkosznie śmieje się razem z nami- do czasu, aż sam dostaje kolejny ptasi ładunek.

Jednym słowem - kumulacja! :)

Ok, wyczyściliśmy się, pośmialiśmy się, więc pora odwiedzić ostatni przybytek kultury - Muzeum Podlaskie.

Lubię zwiedzać takie placówki, zwłaszcza gdy jestem w rejonie o innej kulturze niż tej, w której się wychowałam- Podlasie jest dla mnie swoistą perełką i (dotychczas) nieodkrytą kartą, więc szłam tam z nadzieją na jakikolwiek ładunek wiedzy o wschodnim regionie Polski.

Troszkę się zawiodłam, bo nie jest to typowe muzeum, a raczej galeria malarstwa.

Spokojnie można sobie odpuścić i bez wyrzutów sumienia wybrać chillout w ogrodach Branickich ;)

Kolejny przejazd zastępczymi autobusami. Tym razem autobus wypełniony po brzegi.

W Warszawie mamy pół godziny na przesiadkę na kolejny pociąg- z powrotem na wybrzeże ;)

Przejdź do trzeciej części >>>