Podróż uśmiechu :)

• św. Szczepana vel Nowe Biskupstwo - z XI wieku. Najcenniejszym zabytkiem są świetnie zachowane malowidła i freski, a także ikonostas, rzeźbiony tron biskupa i kazalnica, wszystko z XVI-XVIII wieku.
  To wszystko robi potężne wrażenie, zwłaszcza, że cerkiew jest mała i wszystko jest na wyciągnięcie ręki. Must see! Moja ulubiona 😊

• cerkiew Chrystusa Pantokratora - z XIII wieku. Znana głównie z bajecznej, kolorowej fasady. Działa jako muzeum - w środku można obejrzeć zachwycającą kolekcję starych map (mam na myśli naprawdę starych, takich sprzed 500 lat, z zaznaczoną np. Wenecją).

• cerkiew św. Jana Chrzciciela - z XIII wieku, sąsiadka Pantokratora.
  Długo czekałam na otwarcie (w końcu zapłaciłam za bilet, #cebula), a tymczasem okazało się, że w środku właściwie nic nie ma. Kilka ikon i odrapane ściany. Dlatego nie ma też zdjęcia.
  Wystarczy pooglądać z zewnątrz i pójść dalej.

• cerkiew św. Archaniołów Michała i Gabriela - niechcący, przypadkiem znalazłam 😇
  Piękna z zewnątrz, niestety zrujnowana - bez dachu.

Spacerując opustoszałymi uliczkami miasta, mam mnóstwo czasu, żeby podziwiać domy budowane na nesebyrską modłę: kamienne fundamenty i parter oraz drewniane piętro.
Na dole lokowano spiżarnię (kamień zapewniał chłód wyśmienity do przechowywania win i zbiorów), na górze była część mieszkalna. W znakomitej większości domki służą teraz jako pensjonaty dla turystów.

Po tym spacerowaniu bierze mnie porządny głód. Wśród wielu zamkniętych na głucho knajp znajduję jedną otwartą, na dodatek z tarasem na morzu. Zamawiam jedno z nielicznych typowo bułgarskich dań bezpiecznych dla wegetarian - prostą i pyszną sałatkę szopską.
Mmm, ten ogórek, pomidorek, oliwki... A ten ser, prawdziwy szopski ser z mleka owiec - rewelacja! Zakochałam się 😍

Niespodziewanie dla mnie, Nesebyr zajął mi zaledwie 6 godzin. Szkoda marnować czasu - cisnę od razu na Sozopol.
Standardowy spacer na wylotówkę, kciuk, podwózka, kciuk i ... druga podwózka, ale tym razem znacznie odbiegająca od standardów.
Zabrali mnie dwaj głuchoniemi mężczyźni.
Oczywiście nie miałam o tym pojęcia, bo przecież jak mieliby mi o tym powiedzieć 😂
Pokazałam na mapie, że chcę dostać się do Sozopolu, kiwają głowami, więc wskakuję z majdanem do tyłu. Mija kilkanaście sekund, aż zauważam brak radia. Znaczy jest, ale wyłączone. Rzadko, bo rzadko, ale jednak się zdarza w samochodach, trudno, najważniejsze, że jadę. Ale chwila, oni sami w sumie też nie rozmawiają. Po kolejnej minucie nadal się nie odzywają - ani do siebie, ani do mnie. O co kurde chodzi??
Nagle zaczynają gestykulować. Dość energicznie. I nie przestają.
Cisza zaczyna mi ciążyć jak jeszcze nigdy wcześniej.
Ok, moja wyobraźnia uznała, że to idealny czas na przypominajki historii o zamordowanych autostopowiczach. Porwanych obcokrajowcach na okup. Zgwałconych dziewczynach, które nie mają wielu szans w starciu z dwójką dorosłych mężczyzn.
Oooo nie, co to za gest?? Wygląda podejrzanie podobnie do ruchu ręki podżynającej gardło!
Oni planują zbrodnię. Na mnie.
Ze strachu aż zaparło mi dech.
Nagle, z siedzenia pasażera wysuwa się męska dłoń z telefonem.
Ekran zatrzymuje się niecały metr przede mną.
To ... translator.
"Gdzie Cię podwieźć?"
Czas na wielkie uff...
"Sozopol centrum poproszę."

Widok na Sozopol z drogi. 50 km autostopem z głuchoniemymi, doświadczenie życia.

Sozopol

Po starożytnemu Apollonia, kolejna bardzo stara osada nad Morzem Czarnym.
Historia podobna do Nesebyru, czyli wielki rozkwit aż do XIX wieku, a później załamanie gospodarki, powrót do rybołówstwa i w czasie ostatnich kilkudziesięciu lat - rozkwit jako miasteczko turystyczne (jednak w mniejszym stopniu niż Nesebyr).

Zabytków też ma mniej - są to głównie cerkwie (w ilości kilku sztuk), z atrakcji wymienia się też Muzeum Etnograficzne i wycieczki na pobliską niezamieszkaną wysepkę św. Jana.

Zaoszczędziłam dużo czasu w Nesebyrze, więc Sozopol rozkładam na dwa dni. Dziś startuję od zwykłego spaceru po starówce, poznając jej najważniejsze atrakcje:

• cerkiew św. Zosima - nie taka stara, bo z XIX wieku. Z zewnątrz naprawdę ładna, oczywiście wejście niemożliwe - zamknięte na cztery spusty.

Polecane muzeum - również zamknięte.

Sozopol po sezonie jest jeszcze bardziej wymarły niż Nesebyr.
Jakikolwiek plan na to miasteczko jest niepotrzebny, bo i tak wszystko jest pozamykane. Dwa dni to za dużo - najpewniej zmieszczę się w dwóch godzinach.
Łażę więc bez celu po pustych, wybrukowanych uliczkach, a jedynym dźwiękiem, który mi towarzyszy jest cichy odgłos własnych kroków. I miauczenie kotów.








Przejście całej starówki to zajęcie na kilkanaście minut, po których należy się odpoczynek, najlepiej nad samym morzem. Ładne mają to wybrzeże - idealne, żeby w samotności popatrzeć na pobliską wysepkę, posłuchać morza i wrzasku mew, a także zrozumieć, że ekologia jest fajną sprawą, natomiast śmieci pozostawione na wybrzeżu - NIE.



Jest dopiero późne popołudnie, a ja już nie mam co robić w tym miasteczku.
Powoli kieruję się więc w stronę hotelu na porządny nocleg ze śniadaniem w zawrotnej cenie 13 złotych. Cudowna jest ta Bułgaria poza sezonem!
Idę ostro w górę, bo hotel jest kawałek za starówką, a nowe dzielnice są zlokalizowane na wzniesieniach.
Nogi to już mi odpadają, plecak ciąży, marzę o chwili na drzemkę...



Nareszcie widać szyld! Ostatnimi siłami dochodzę do drzwi - drzwi zamkniętych na głucho.
Mam pierwsze złe przeczucia.
Dzwonię na telefon z Bookingu, dzwonię dzwonkiem do drzwi. Odpowiada mi aksamitna i złowroga cisza.
Po 20 minutach jedyny przechodzień informuje mnie, że przecież hotel jest closed, a w środku trwa posezonowy remont.
Posezonowa Bułgaria jednak wcale nie jest taka zajebista.
Nie powiem, sytuacja mnie podłamała, bo jest wieczór, zmęczenie daje o sobie znać, jestem bez noclegu, a w internecie nie ma praktycznie żadnych ofert poza kilkoma prywatnymi pensjonatami bez żadnej opinii. Na dodatek internet działa co najmniej koszmarnie.
Wybieram na Bookingu apartament, który znajduje się najbliżej i decyduję się do niego podejść osobiście.
Dzwonię telefonem, dzwonię dzwonkiem - cisza.
Może spróbować podjechać do Słonecznego Brzegu i tam szukać spania??
Siadam na murku nieopodal i rozmyślam, jak dojść na wylotówkę na Słoneczny Brzeg. I jak marny jest to plan.
Nareszcie w drzwiach pensjonatu pojawia się kobieta. Niemówiąca po angielsku.
Pokazuję ogłoszenie na Bookingu.
Zaprasza mnie do środka i prowadzi na piętro do dużego pokoju z wielkim łóżkiem, łazienką i klimą. 💗
Cena znacznie wyższa niż poprzedni hotel, ale przynajmniej mogę tutaj spać.
Ogarniam się w łazience, w której ze względu na oszczędność miejsca prysznic mam zaraz nad kiblem, i przy kojącym szumie zagrzybionej klimatyzacji idę spać.

Rezerwat Ropotamo

Widoki są fantastyczne, ale HELOŁ, idę przez nieogrodzone pastwiska. Tak, Google pokazuje, że jest tutaj droga.

Pomost, skąd odpływają statki w rejs po rzece Ropotamo.

Lokalny zwierz. Chyba już nieżywy.

Ujście rzeki Ropotamo.